Nee, deze blog gaat niet over zelfbeeld. En ook niet over make-up. Het gaat over twee jongeren die mij met mijn neus op de feiten drukten. In de trein. Het overkomt me namelijk weleens dat ik onbedoeld nieuwsgierig mee zit te luisteren naar een gesprek van coupégenoten. Zo ook deze keer.
Het woord 'christen' viel achter mij en mijn oren waren meteen gespitst. Eerst ging het gesprek vooral over school en leraren, maar een door mij onopgemerkte wending in het gesprek had ervoor gezorgd dat het nu over christenen ging. Het meisje vertrouwde aan de jongen toe dat ze expres haar haren 'zo' had geverfd om haar vader dwars te zitten. Haar vader bleek christelijk te zijn. Ik begon inmiddels nieuwsgierig te worden naar haar haarkleur. De jongen bevestigde dat het voor christenen inderdaad taboe is om je haar in een rare kleur te verven. Of om harde muziek te luisteren, want: 'dat is voor hun echt iets van het kwaad of zo'. Hij vertelde dat hij zelf christelijk is, of eigenlijk was. Hij deed er niet zoveel meer mee, maar hij ging af en toe wel naar een christelijke samenkomst. Daarop ging het gesprek weer terug naar harde muziek en bedacht de jongen dat het wel grappig zou zijn om die christenen eens lekker te choqueren en harde muziek op te zetten in hun bijzijn. 'Dan worden ze echt helemaal gek, daar kunnen ze echt niet tegen.' Terwijl hij nog een paar keer herhaalde dat christenen 'echt helemaal gek' worden als je harde muziek opzet, zat ik me te schamen. Hun gesprek ging verder over andere dingen en toen ze een station voor mij uitstapten, zag ik dat het meisje knalroze haar had.
Ik schaamde me, omdat ik niet even een goede (christelijke) muziektip aan het meisje had gegeven. Maar ja, wat zeg je dan? 'Hé, ik zit hier even jullie gesprek af te luisteren en ehh...' Ik schaamde me ook omdat ik een christen ben. Omdat ik ongetwijfeld heb meegewerkt aan de totstandkoming van dit verschrikkelijk bekrompen beeld dat mensen van christenen hebben. Is dit wat wij als christenen aan mensen laten zien over een leven met God? Is dit wat wij als christenen uitstralen? Dat we bang zijn van een haarkleur? Van een muziekstijl? Bedankt, meisje met het roze haar en je gespreksgenoot. Bedankt dat jullie me deze spiegel hebben voorgehouden.
Het woord 'christen' viel achter mij en mijn oren waren meteen gespitst. Eerst ging het gesprek vooral over school en leraren, maar een door mij onopgemerkte wending in het gesprek had ervoor gezorgd dat het nu over christenen ging. Het meisje vertrouwde aan de jongen toe dat ze expres haar haren 'zo' had geverfd om haar vader dwars te zitten. Haar vader bleek christelijk te zijn. Ik begon inmiddels nieuwsgierig te worden naar haar haarkleur. De jongen bevestigde dat het voor christenen inderdaad taboe is om je haar in een rare kleur te verven. Of om harde muziek te luisteren, want: 'dat is voor hun echt iets van het kwaad of zo'. Hij vertelde dat hij zelf christelijk is, of eigenlijk was. Hij deed er niet zoveel meer mee, maar hij ging af en toe wel naar een christelijke samenkomst. Daarop ging het gesprek weer terug naar harde muziek en bedacht de jongen dat het wel grappig zou zijn om die christenen eens lekker te choqueren en harde muziek op te zetten in hun bijzijn. 'Dan worden ze echt helemaal gek, daar kunnen ze echt niet tegen.' Terwijl hij nog een paar keer herhaalde dat christenen 'echt helemaal gek' worden als je harde muziek opzet, zat ik me te schamen. Hun gesprek ging verder over andere dingen en toen ze een station voor mij uitstapten, zag ik dat het meisje knalroze haar had.
Ik schaamde me, omdat ik niet even een goede (christelijke) muziektip aan het meisje had gegeven. Maar ja, wat zeg je dan? 'Hé, ik zit hier even jullie gesprek af te luisteren en ehh...' Ik schaamde me ook omdat ik een christen ben. Omdat ik ongetwijfeld heb meegewerkt aan de totstandkoming van dit verschrikkelijk bekrompen beeld dat mensen van christenen hebben. Is dit wat wij als christenen aan mensen laten zien over een leven met God? Is dit wat wij als christenen uitstralen? Dat we bang zijn van een haarkleur? Van een muziekstijl? Bedankt, meisje met het roze haar en je gespreksgenoot. Bedankt dat jullie me deze spiegel hebben voorgehouden.