Als de woorden ‘seks’ en ‘huwelijk’ in één zin worden genoemd, denk je al snel aan de kerk. Ik in ieder geval wel. Toch zijn mijn denkbeelden over seks niet ontstaan in of door de kerk. Ik denk wel de kerk er bij mij voor heeft gezorgd dat er een proces in gang werd gezet van nadenken over seks. In de kerk heb ik namelijk meegekregen dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om ‘zomaar’ seks te hebben. Dit heeft me aan het denken gezet. Wanneer heb je dan wel seks? Met wie heb je seks? Wat doet seks met je? Hoe heeft God seks bedoeld? Dit wordt geen blog waarin ik je ervan probeer te overtuigen om geen seks voor het huwelijk te hebben. Ik wil hier gewoon heel eerlijk opschrijven hoe ik zelf tot de keuze ben gekomen om te wachten met seks tot ik getrouwd was. Oh, en sorry voor de ongenuanceerde titel :-).
Ten eerste, en hier hoefde ik niet heel lang over na te denken: seks is heel kwetsbaar. Het idee dat iemand je naakt ziet, dat iemand weet wat er onder je kleren zit en weet hoe jij reageert op aanrakingen, is wat mij betreft enigszins intimiderend. Ik zou niet graag willen dat ik de man die deze dingen van mij wist niet zou kunnen vertrouwen. Of erger nog: dat ik die man amper kende en niet zou weten wat hij met deze informatie zou doen. Als iemand zulke intieme dingen van mij te weten komt, is dat iemand die ik vertrouw. Daarmee kom ik bij het tweede punt, want wanneer kun je iemand vertrouwen? Ik heb voor mezelf besloten dat iemand vertrouwen samenhangt met een langdurige relatie waarin je diegene door en door leert kennen in allerlei situaties. Dat wil niet zeggen dat een langdurige relatie automatisch tot vertrouwen leidt, maar wel dat een langdurige relatie de enige manier is waarop vertrouwen kán ontstaan. Na verloop van tijd weet je of je ook in moeilijke tijden steun kan verwachten van iemand, je weet dat diegene jou ook goed kent en ondanks al jouw tekortkomingen goed voor je is. Dat noem ik vertrouwen.
Toch voelde ik me bij dat ‘niveau’ van vertrouwen dat je in een langdurige relatie hebt nog niet helemaal veilig. Er gaan zoveel relaties kapot en wanneer weet je dat je samen op een punt bent gekomen dat je elkaar echt kunt vertrouwen? Ik vind dat daar een belofte bij hoort, een zekerheid die je allebei van harte ondersteunt. Dus daar komt het huwelijk om de hoek kijken. Het mooie van het huwelijk vind ik dat het een verbond is, een verbintenis. Je belooft elkaar niet alleen trouw te zijn op dit moment, maar voor je hele leven. In alle omstandigheden die gaan komen. Daarvoor moet je elkaar echt vertrouwen! Ook vertrouw je elkaar in je overtuigingen over het huwelijk: het is voor heel je leven en dat vinden jullie allebei. Als het goed is, is het huwelijk één groot feest van vertrouwen. Klinkt dat even mooi? :-) Ik weet wel dat veel huwelijken tegenwoordig ook kapot gaan, maar het is voor mij de enige relatievorm die zekerheid biedt in de vorm van een verbond. Misschien komt hier stiekem toch de kerk om de hoek kijken, want een verbond sluit je niet alleen met elkaar, maar ook met God en in het bijzijn van je geloofsgenoten. Ik weet dat God degene is die het huwelijk heeft bedacht en die het ook beschermt. Als we allebei dichtbij Hem blijven leven, is Hij degene die ons aan elkaar bindt en die herstel en groei geeft als dat nodig is.
Vertrouwen en zekerheid dus. Maar er was nog iets heel praktisch waarom ik geen seks wilde hebben voor het huwelijk: zwangerschap. Het is heel simpel: als je seks hebt, kun je zwanger raken, 1+1=2 (of eigenlijk 3 in dit geval ;-)). Je hebt allerlei fancy anticonceptiemiddelen tegenwoordig, maar uiteindelijk kan het altijd een keer ‘mis’ gaan. Ik vind dan ook, dat je in principe klaar moet zijn om kinderen te krijgen als je seks hebt. Als je seks hebt, terwijl je absoluut niet in staat bent om een kind groot te brengen, vind ik dat niet verantwoordelijk tegenover jezelf en tegenover het eventuele kind. Ik zeg niet dat je zodra je getrouwd bent aan kinderen moet beginnen. Trouwen is een grote verandering in je leven en je mag best even de tijd nemen om samen in balans te komen voordat je aan kinderen begint te denken. Maar als het goed is, is je relatie als je gaat trouwen dusdanig stabiel, dat je samen liefdevol een kind op zou kunnen voeden. Dit is weer zo’n geval waarin je de zaken niet om moet draaien. Klaar voor kinderen zijn (en dus seks hebben) is getrouwd zijn, wat mij betreft, maar getrouwd zijn betekent niet perse dat je klaar bent voor kinderen. Er kunnen allerlei omstandigheden zijn waarin het beter is om geen kinderen te krijgen en daar oordeel ik absoluut niet over. Maar ik vind dus wel dat je pas klaar bent voor kinderen als je getrouwd bent. En dat heeft weer alles te maken met dat vertrouwen en die zekerheid, want kinderen kunnen volgens mij weleens aandeel hebben in de ‘slechte tijden’ die in je huwelijksformulier worden genoemd ;-).
En last but not least: seks bindt je aan elkaar. Het is niet alleen iets lichamelijks, maar ook geestelijk gebeurt er iets. De eerste ‘ruzie’ (die eigenlijk nergens over ging) die mijn man en ik hadden op onze huwelijksreis was gelijk een reden voor mij om in tranen te zijn. Op de één of andere manier vond ik het veel erger om onenigheid te hebben met hem nadat we seks hadden gehad (sorry voor het teveel aan informatie, mocht je je eraan storen) dan daarvoor. De eenheid die je voelt wordt groter en het wordt pijnlijker als die eenheid (even) verstoord wordt. Althans, zo ervaar ik het. Het lijkt me daarom ook enorm pijnlijk als een relatie uitgaat waarin je seks met elkaar hebt gehad! Dit is natuurlijk achteraf bezien en dit wist ik niet voordat ik getrouwd was, maar het maakt me wel dankbaar dat we gewacht hebben met seks tot we getrouwd waren!
Ten eerste, en hier hoefde ik niet heel lang over na te denken: seks is heel kwetsbaar. Het idee dat iemand je naakt ziet, dat iemand weet wat er onder je kleren zit en weet hoe jij reageert op aanrakingen, is wat mij betreft enigszins intimiderend. Ik zou niet graag willen dat ik de man die deze dingen van mij wist niet zou kunnen vertrouwen. Of erger nog: dat ik die man amper kende en niet zou weten wat hij met deze informatie zou doen. Als iemand zulke intieme dingen van mij te weten komt, is dat iemand die ik vertrouw. Daarmee kom ik bij het tweede punt, want wanneer kun je iemand vertrouwen? Ik heb voor mezelf besloten dat iemand vertrouwen samenhangt met een langdurige relatie waarin je diegene door en door leert kennen in allerlei situaties. Dat wil niet zeggen dat een langdurige relatie automatisch tot vertrouwen leidt, maar wel dat een langdurige relatie de enige manier is waarop vertrouwen kán ontstaan. Na verloop van tijd weet je of je ook in moeilijke tijden steun kan verwachten van iemand, je weet dat diegene jou ook goed kent en ondanks al jouw tekortkomingen goed voor je is. Dat noem ik vertrouwen.
Toch voelde ik me bij dat ‘niveau’ van vertrouwen dat je in een langdurige relatie hebt nog niet helemaal veilig. Er gaan zoveel relaties kapot en wanneer weet je dat je samen op een punt bent gekomen dat je elkaar echt kunt vertrouwen? Ik vind dat daar een belofte bij hoort, een zekerheid die je allebei van harte ondersteunt. Dus daar komt het huwelijk om de hoek kijken. Het mooie van het huwelijk vind ik dat het een verbond is, een verbintenis. Je belooft elkaar niet alleen trouw te zijn op dit moment, maar voor je hele leven. In alle omstandigheden die gaan komen. Daarvoor moet je elkaar echt vertrouwen! Ook vertrouw je elkaar in je overtuigingen over het huwelijk: het is voor heel je leven en dat vinden jullie allebei. Als het goed is, is het huwelijk één groot feest van vertrouwen. Klinkt dat even mooi? :-) Ik weet wel dat veel huwelijken tegenwoordig ook kapot gaan, maar het is voor mij de enige relatievorm die zekerheid biedt in de vorm van een verbond. Misschien komt hier stiekem toch de kerk om de hoek kijken, want een verbond sluit je niet alleen met elkaar, maar ook met God en in het bijzijn van je geloofsgenoten. Ik weet dat God degene is die het huwelijk heeft bedacht en die het ook beschermt. Als we allebei dichtbij Hem blijven leven, is Hij degene die ons aan elkaar bindt en die herstel en groei geeft als dat nodig is.
Vertrouwen en zekerheid dus. Maar er was nog iets heel praktisch waarom ik geen seks wilde hebben voor het huwelijk: zwangerschap. Het is heel simpel: als je seks hebt, kun je zwanger raken, 1+1=2 (of eigenlijk 3 in dit geval ;-)). Je hebt allerlei fancy anticonceptiemiddelen tegenwoordig, maar uiteindelijk kan het altijd een keer ‘mis’ gaan. Ik vind dan ook, dat je in principe klaar moet zijn om kinderen te krijgen als je seks hebt. Als je seks hebt, terwijl je absoluut niet in staat bent om een kind groot te brengen, vind ik dat niet verantwoordelijk tegenover jezelf en tegenover het eventuele kind. Ik zeg niet dat je zodra je getrouwd bent aan kinderen moet beginnen. Trouwen is een grote verandering in je leven en je mag best even de tijd nemen om samen in balans te komen voordat je aan kinderen begint te denken. Maar als het goed is, is je relatie als je gaat trouwen dusdanig stabiel, dat je samen liefdevol een kind op zou kunnen voeden. Dit is weer zo’n geval waarin je de zaken niet om moet draaien. Klaar voor kinderen zijn (en dus seks hebben) is getrouwd zijn, wat mij betreft, maar getrouwd zijn betekent niet perse dat je klaar bent voor kinderen. Er kunnen allerlei omstandigheden zijn waarin het beter is om geen kinderen te krijgen en daar oordeel ik absoluut niet over. Maar ik vind dus wel dat je pas klaar bent voor kinderen als je getrouwd bent. En dat heeft weer alles te maken met dat vertrouwen en die zekerheid, want kinderen kunnen volgens mij weleens aandeel hebben in de ‘slechte tijden’ die in je huwelijksformulier worden genoemd ;-).
En last but not least: seks bindt je aan elkaar. Het is niet alleen iets lichamelijks, maar ook geestelijk gebeurt er iets. De eerste ‘ruzie’ (die eigenlijk nergens over ging) die mijn man en ik hadden op onze huwelijksreis was gelijk een reden voor mij om in tranen te zijn. Op de één of andere manier vond ik het veel erger om onenigheid te hebben met hem nadat we seks hadden gehad (sorry voor het teveel aan informatie, mocht je je eraan storen) dan daarvoor. De eenheid die je voelt wordt groter en het wordt pijnlijker als die eenheid (even) verstoord wordt. Althans, zo ervaar ik het. Het lijkt me daarom ook enorm pijnlijk als een relatie uitgaat waarin je seks met elkaar hebt gehad! Dit is natuurlijk achteraf bezien en dit wist ik niet voordat ik getrouwd was, maar het maakt me wel dankbaar dat we gewacht hebben met seks tot we getrouwd waren!