Laat op de avond, als de gesprekken serieus worden, ben ik al meer dan eens tot de conclusie gekomen dat je relatie met God eigenlijk - vanuit jezelf gezien - niets anders is dan een liefdesrelatie met je partner. (Ik houd niet zo van het woord partner, maar het is lekker algemeen en laat in het midden of het om een man of vrouw gaat en om een verkeringsrelatie of een huwelijksrelatie of alles wat daartussenin zit.) We hebben het er met vrienden weleens over hoe enthousiast we als tieners waren in onze relatie met God. We wilden zoveel mogelijk tijd aan Hem besteden, we renden van het ene evenement naar het andere, we creëerden zelf gelegenheden om Hem te aanbidden door muziek - we waren verliefd.
Ik denk dat je als Christen vrijwel zeker een keer op een punt in je leven belandt waarop je je afvraagt waar die verliefdheid is gebleven. Ik denk ook dat dat een punt is waarop veel Christenen gaan twijfelen of ze wel echt in God geloven, of ze wel genoeg van Hem houden, of ze wel enthousiast genoeg zijn. Is het niet daarom dat veel Christelijke liedjes gaan over ‘de eerste liefde’ en het terugvinden daarvan? Dat gevoel dat je had toen je je voor het eerst realiseerde dat Jezus ook voor jou al die dingen heeft gedaan, dat gevoel dat je had als je tijdens een aanbiddingsdienst aan het zingen was, moet je dat niet altijd blijven houden als Christen?
Ik denk dat we hier bij een vraag zijn uitgekomen die heel belangrijk is, zeker in het licht van wat de media ons allemaal voorhouden. Het lijkt wel of alles tegenwoordig om gevoelens gaat. Als die gevoelens langzaam wegebben, gaan we ons afvragen of er iets mis is. Ik heb talloze vragen gelezen op refoweb.nl (een website waarop refojongeren onder meer hun vragen kunnen stellen aan deskundigen) van jongeren die na een periode van enthousiasme en liefde voor God zich ineens afvragen of dit wel echt was. Waren hun gevoelens wel oprecht als ze er nu niet meer zijn? Ook in relaties vragen veel mensen zich dit af – genoeg voorbeelden van te vinden op internet. Als je verliefde gevoelens voor je partner (weer dat woord) minder intens zijn geworden, is er dan iets mis? Houd je dan wel genoeg van je partner? Is de relatie dan wel goed?
Ik heb goed nieuws: het draait niet allemaal om gevoelens. Althans niet om die heftige, verliefde, idyllische gevoelens. Iedereen die ik erover gesproken heb, beaamt dat die langzaam wegebben. In een menselijke relatie worden je gevoelens minder heftig, maar wel dieper en realistischer. Je leert de ander kennen en komt (als alles goed gaat) op een punt dat je een evenwicht hebt gevonden tussen het normale leven en de bijzondere momenten die er af en toe zijn. Maar eigenlijk wil ik het over je relatie met God hebben. Daarin worden je gevoelens namelijk ook minder bijzonder. Ook daarin kom je op een punt waarop je evenwicht moet vinden tussen liefde als gevoel en liefde als werkwoord. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat het niet allemaal om gevoel gaat. Als dat wel zo was, zou ik minstens de helft van de tijd geen liefde voor God hebben en zou mijn relatie met Hem niks voorstellen. Maar gelukkig zijn er een heleboel dingen die ik, met of zonder gevoel erbij, mag WETEN over God. Over wie Hij is, over wat Hij doet, over hóe Hij is. Hetzelfde als met je partner, eigenlijk. Als je die wel eens achter het behang wilt plakken, betekent dat gelukkig niet het einde van je relatie. Je kent diegene en je weet dat hij/zij meer is dan alleen irritant. Gelukkig mag ik ook weten wie God is, onafhankelijk van mijn gevoelens voor Hem op een bepaald moment in mijn leven.
We zijn mensen. God weet dat en Hij kent ons. Hij weet hoe wij in elkaar zitten. Hij gebruikt onze enthousiaste gevoelens als we net tot geloof komen, maar Hij gebruikt net zo goed de periodes dat we ons afvragen of we ooit wel echt in Hem geloofd hebben. En het mooie is dat God, in tegenstelling tot een mens, niet veranderlijk is. Hij blijft dezelfde. What you see is what you get. Dat is iets om je aan vast te houden als je gevoel je in de steek laat!
Ik denk dat je als Christen vrijwel zeker een keer op een punt in je leven belandt waarop je je afvraagt waar die verliefdheid is gebleven. Ik denk ook dat dat een punt is waarop veel Christenen gaan twijfelen of ze wel echt in God geloven, of ze wel genoeg van Hem houden, of ze wel enthousiast genoeg zijn. Is het niet daarom dat veel Christelijke liedjes gaan over ‘de eerste liefde’ en het terugvinden daarvan? Dat gevoel dat je had toen je je voor het eerst realiseerde dat Jezus ook voor jou al die dingen heeft gedaan, dat gevoel dat je had als je tijdens een aanbiddingsdienst aan het zingen was, moet je dat niet altijd blijven houden als Christen?
Ik denk dat we hier bij een vraag zijn uitgekomen die heel belangrijk is, zeker in het licht van wat de media ons allemaal voorhouden. Het lijkt wel of alles tegenwoordig om gevoelens gaat. Als die gevoelens langzaam wegebben, gaan we ons afvragen of er iets mis is. Ik heb talloze vragen gelezen op refoweb.nl (een website waarop refojongeren onder meer hun vragen kunnen stellen aan deskundigen) van jongeren die na een periode van enthousiasme en liefde voor God zich ineens afvragen of dit wel echt was. Waren hun gevoelens wel oprecht als ze er nu niet meer zijn? Ook in relaties vragen veel mensen zich dit af – genoeg voorbeelden van te vinden op internet. Als je verliefde gevoelens voor je partner (weer dat woord) minder intens zijn geworden, is er dan iets mis? Houd je dan wel genoeg van je partner? Is de relatie dan wel goed?
Ik heb goed nieuws: het draait niet allemaal om gevoelens. Althans niet om die heftige, verliefde, idyllische gevoelens. Iedereen die ik erover gesproken heb, beaamt dat die langzaam wegebben. In een menselijke relatie worden je gevoelens minder heftig, maar wel dieper en realistischer. Je leert de ander kennen en komt (als alles goed gaat) op een punt dat je een evenwicht hebt gevonden tussen het normale leven en de bijzondere momenten die er af en toe zijn. Maar eigenlijk wil ik het over je relatie met God hebben. Daarin worden je gevoelens namelijk ook minder bijzonder. Ook daarin kom je op een punt waarop je evenwicht moet vinden tussen liefde als gevoel en liefde als werkwoord. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat het niet allemaal om gevoel gaat. Als dat wel zo was, zou ik minstens de helft van de tijd geen liefde voor God hebben en zou mijn relatie met Hem niks voorstellen. Maar gelukkig zijn er een heleboel dingen die ik, met of zonder gevoel erbij, mag WETEN over God. Over wie Hij is, over wat Hij doet, over hóe Hij is. Hetzelfde als met je partner, eigenlijk. Als je die wel eens achter het behang wilt plakken, betekent dat gelukkig niet het einde van je relatie. Je kent diegene en je weet dat hij/zij meer is dan alleen irritant. Gelukkig mag ik ook weten wie God is, onafhankelijk van mijn gevoelens voor Hem op een bepaald moment in mijn leven.
We zijn mensen. God weet dat en Hij kent ons. Hij weet hoe wij in elkaar zitten. Hij gebruikt onze enthousiaste gevoelens als we net tot geloof komen, maar Hij gebruikt net zo goed de periodes dat we ons afvragen of we ooit wel echt in Hem geloofd hebben. En het mooie is dat God, in tegenstelling tot een mens, niet veranderlijk is. Hij blijft dezelfde. What you see is what you get. Dat is iets om je aan vast te houden als je gevoel je in de steek laat!