Ik ben vast niet de enige die fases heeft van obsessief naar één nummer luisteren, om er vervolgens ineens helemaal klaar mee te zijn. Voorlopig heb ik nog zo’n fase met het nummer No Longer Slaves van de CD We will not be shaken van Bethel Music. Ooh, wat een nummer! Het stroomt direct mijn ziel binnen en blijft daar de hele dag hangen. De tekst raakt me ergens heel diep, omdat het de diepste betekenis van het Evangelie weergeeft en van mijn relatie met God. Ik ben niet langer een slaaf van angst, ik ben een kind van God! Een waarheid om te blijven zingen, geloven en uitleven! In alle aspecten van het leven. Hieronder vind je een link naar YouTube:
|
Tot zo’n drie maanden geleden wist ik niet dat ik een zwezerik had. Waarom staat die niet op de plaatjes bij biologie? Nu ben ik er achtergekomen dat een mens, net als een kalf, een zwezerik heeft. Of het ook zo’n delicatesse is, betwijfel ik. Hoe dan ook: je zwezerik zorgt in je jonge jaren voor de opbouw van je immuunsysteem. Daarna verschrompelt hij en blijft er niet zoveel van over. Dat verklaart misschien zijn afwezigheid op de plaatjes bij biologie… Het geval wil dat er bij mij nog wel wat van de zwezerik over is en dat dit wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van mijn ziekte: Myasthenia Gravis.
Begin februari kreeg ik na een paar bezoekjes aan de huisarts en de neuroloog de diagnose Myasthania Gravis. Omdat ik inmiddels weet dat dit een vrij onbekende en zeldzame ziekte is, lijkt het me niet verkeerd om wat van mijn persoonlijke ervaringen met deze ziekte op het internet te gooien. Ik heb gehoord van mensen die achteraf deze ziekte bleken te hebben en steeds van het kastje naar de muur werden gestuurd. Misschien helpt het zulke mensen als ze dit lezen en denken: hé, dat herken ik! Hoewel deze ziekte natuurlijk bij iedereen anders verloopt en bij iedereen andere klachten geeft. Als je een beetje hypochondrisch aangelegd bent, moet je dit misschien ook niet lezen. Maar here goes voor de geïnteresseerden: Ongeveer een jaar geleden had ik af en toe een raar gevoel in mijn mond tijdens het eten. Een beetje vergelijkbaar met het gevoel van een wegebbende tandartsverdoving. De eerste keer dat ik echt dacht: ‘hé, hier klopt iets niet’, was tijdens een jongerenevenement in ons dorp vorig jaar april. Ik was een ijsje aan het eten en ik kon met geen mogelijkheid het laatste stukje van het ijsje met mijn lippen van het stokje afkrijgen. Ik kon mijn lippen niet om het stokje sluiten. Een heel rare gewaarwording. Ik zat in de organisatie van het evenement en dacht dat het wel aan de stress daarvan zou liggen. Daarna begon ik vaker bij het avondeten te merken dat ik mijn mond niet zo goed dicht kon houden. Ongemerkt had ik mezelf ook bijna een persoonlijkheidsstoornis aangepraat, omdat ik dacht dat ik onbewust heel grote problemen moest hebben en daardoor niet goed meer kon lachen! Als ik lachte voelde het nogal ongemakkelijk, alsof ik nep lachte. Ik dacht dat ik onbewust wel gestresst zou zijn of iets dergelijks en dat het daardoor kwam. In de loop van het jaar kreeg ik steeds meer last van mijn mond tijdens het avondeten. Ik kreeg het eten niet meer goed heen en weer in mijn mond en slikken was ook lastig bij die droge vega-schnitzels van de Aldi! Ook kon ik na het eten niet meer goed uit de Bijbel voorlezen. Ik dacht dat ik mijn stem verkeerd gebruikte en ging daarom naar logopedie. Maar daar ging het eigenlijk heel goed telkens, terwijl ik ’s avonds na het eten heel raar door mijn neus ging praten tijdens het voorlezen. Toen ik een verband ging zoeken tussen al deze vage klachten, kwam ik op een website uit van iemand met Myasthenia Gravis. De klachten die zij beschreef, kwamen heel sterk en heel specifiek overeen met wat ik had. Toen vermoedde ik al iets. Dus ik naar de huisarts. Die dacht dat ik waarschijnlijk teveel ermee bezig was en dat het vanzelf over zou gaan. Toen ik in december ineens tijdens het autorijden alles dubbel zag en dat niet meer overging, ben ik na een paar dagen toch weer naar de dokter gegaan. Die stuurde me toch maar door naar de neuroloog en daarna heb ik vrij snel de diagnose gekregen. De diagnose liet wel alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Ik ontdekte nog meer dingen waar ik ongemerkt al langer last van had. Zoals dat ik mijn ogen niet goed tegen de zon dicht kon knijpen, dat ik mijn ogen soms niet goed dicht kon houden onder de douche en shampoo in m’n ogen kreeg, dat ik mijn mond niet dicht kon houden bij het spoelen van mijn mond, dat de armoefeningen bij Pilates niet meer zo makkelijk gingen als eerst en dat ik lachte als een chimpansee. Myasthenia Gravis is namelijk een auto-immuunziekte waarbij de antistoffen de verbinding tussen zenuw en spier aantasten. De spier kan daardoor als het ware minder brandstof opnemen en raakt sneller uitgeput dan bij de gemiddelde mens. Hoe meer je de spier inspant, hoe meer antistoffen er naar die spier gaan en hoe meer de spier uitgeput raakt. Vandaar dat ik ook juist na het avondeten last van mijn mondspieren had. Eten was in de periode vlak voor ik medicijnen kreeg een ware uitputtingsslag! Gelukkig kreeg ik na mijn diagnose snel medicijnen: Mestinon. De eerste week dat ik Mestinon slikte, kon ik ineens weer lachen! Jippie! Dat ‘wow-effect’ werd al snel minder, maar tot op de dag van vandaag werkt de Mestinon nog heel goed. En dan nu terug naar de zwezerik: die moet eruit bij mij. Want omdat de zwezerik te maken heeft met je immuunsysteem, denkt men dat er ook een verband is tussen Myasthenia Gravis en de zwezerik. Bij een derde van de MG-patiënten die een thymectomie (zwezerikverwijdering) ondergaan, gaat de ziekte helemaal in remissie (weg). Bij nog eens dertig procent neemt de ziekte sterk af en bij de rest gebeurt er niets. Toch een aardig percentage van mensen met MG die opknappen na een thymectomie! Vandaar dat ik in overleg met de artsen heb besloten mijn zwezerik te laten verwijderen door middel van een kijkoperatie met de Da Vinci robot in Maastricht. Op hoop van zegen! Last but not least: ik realiseer me heel goed dat ik een lucky bastard ben wat de MG betreft: ik heb (zolang ik Mestinon slik) geen noemenswaardige klachten en ik kan alles doen wat ik wil. Deze blog is dan ook absoluut niet bedoeld om te klagen, maar alleen om ervaringen te delen. Ik heb me nog geen moment echt ziek of beperkt gevoeld en ik dank God daarvoor!  Faith – Feminism – Fashion. Een combinatie van woorden die mijn hart sneller doet kloppen. Ik was verkocht zodra ik de cover van het nieuwe tijdschrift MAGNIFY langs zag komen op Facebook. Heel wat weken later – met dank aan de kerstdrukte en de postbezorger – en acht welbestede euro’s lichter sla ik vandaag de eerste editie van MAGNIFY open… En besluit na even bladeren dat hij voorlopig niet meer dicht gaat.
In het voorwoord beschrijft hoofdredactrice Ruth Yimika Awogbade haar hoop voor MAGNIFY Magazine: dat het een intrigerend en verrassend blad zal zijn om keer op keer te lezen. Ik ben nog niet verder gekomen dan pagina 27 (van de 134, blij vooruitzicht dat mij streelt!), maar ben nu al van mening dat de makers van MAGNIFY daar vierkant in geslaagd zijn. Intrigerend: check. Verrassend: check. Inspirerend: dubbel check! Met quotes die je meteen in je lange termijngeheugen op wilt slaan, een interview met een blogster die de balans zoekt tussen materialisme en Christen -zijn in haar werk en een artikel dat zich toespitst op de scheidslijn van wetenschap en geloof – genade, ben ik geïntrigeerd en verrast door de combinatie van krachtige geloofsuitspraken, krachtige vrouwen en de link met fashion. Ik kan niet wachten op de rest van de 134 pagina’s. En jep: als ik die gelezen heb, zal ik ze zeker te weten nóg een keer lezen. Missie geslaagd, MAGNIFY! Je kunt MAGNIFY bestellen op www.hellomagnify.com, een website die op zichzelf overigens ook al een aanrader is!   Gooi het maar op goede marketing van make-upmerken: ieder jaar rond kerst krijg ik zin om nieuwe make-up te kopen. Je wordt in reclamefolders platgegooid met glitter, perfecte huidjes, stralende gezichtjes en kerstdinerproof-lippenstift. Kerst en Oud & Nieuw zijn nou eenmaal de perfecte gelegenheden om eens iets feestelijks aan te trekken en iets meer op je gezicht te smeren dan normaal. Zeg nou zelf: op een dinsdagmiddag in januari ga je niet met glitters op je oogleden lopen, toch? Ik heb geen bal verstand van make-up, maar aan een paar instructies voor beginners durf ik me nog wel te wagen. Voor degenen die doorgaans make-uploos door het leven gaan, heb ik daarom hieronder een paar make-upbasics opgeschreven om de feestdagen door te komen. Stap 1: BB-cream Foundation of BB-cream zorgt ervoor dat je huid er iets egaler en stralender uitziet. Je ziet puistjes en vlekjes en wallen iets minder, waardoor je er frisser uitziet. Het vinden van een goede foundation is nogal een pain in the ass, als je het mij vraagt, dus daar wil ik geen beginner mee opzadelen. Een BB-cream is algauw geschikt voor je huid en maakt de boel net ietsje egaler en frisser en je loopt niet het risico dat je aan het eind van de avond óf een puistenuitbraak óf een superdroge velletjeshuid hebt (oeps, verkeerde foundation gekozen). Op YouTube kun je duizenden filmpjes zien van hoe je foundation of BB-cream opbrengt met allerlei fancy kwasten, maar je kunt het ook gewoon met je vingers doen zoals ieder normaal mens. Gewoon zoals je iedere crème aan zou brengen. Zorg dat je het goed uitsmeert en voîlà, een egaal huidje! Ik gebruik tegenwoordig vaak de Dream Fresh BB-cream van Maybelline, zoals je op de foto ziet. Stap 2: Concealer   Deze stap kún je overslaan, maar ik vind het wel een stap die net dat subtiele verschil maakt. Een concealer kun je aanbrengen op rode vlekjes, puistjes en wallen of donkere kringen die je nog ziet nadat je je BB-cream of foundation hebt opgesmeerd. Ik gebruik het vooral onder mijn ogen, omdat ik daar toch vaak donkere kringen heb. Ik gebruik tegenwoordig de Essence Stay Natural concealer. Als je een concealer koopt, moet je zorgen dat hij net een tintje lichter is dan je gezichtshuid. Het aanbrengen is makkelijk: gewoon een flinke hoeveelheid onder en naast je ogen aanbrengen en uitsmeren met je vingers en vervolgens alle vlekjes die je op je huid hebt ook even aanstippen. Concealer is er in vele soorten en maten, dus keuze genoeg! Stap 3: Oogschaduw Oogschaduw maakt je make-up in één stap een stuk bijzonderder. Ook voor het aanbrengen van oogschaduw kun je duizend-en-één video's vinden op YouTube, maar ik houd het altijd simpel. Wat ik wel een leuk trucje vind, is het aanbrengen van een iets donkerdere kleur in de zogenaamde arcadeboog. Kies daarvoor twee oogschaduwkleuren in dezelfde tint waarvan de één iets donkerder is dan de ander. De Hema heeft oogschaduwpotloden, zoals je op de foto kunt zien, waarin twee kleuren die goed bij elkaar passen samen zijn gevoegd. Makkelijk om mee te beginnen! Kies een kleurencombinatie die je leuk vindt en begin met het aanbrengen van de lichtste kleur op je ooglid. Vervolgens neem je de donkerste kleur en die breng je daar aan waar je oogbol als het ware ophoudt. Er zit daar een soort lijn of 'deuk' die precies langs de rand van je oogbol loopt, als je begrijpt wat ik bedoel. Google anders eens 'arcadeboog', dan zie je wat ik bedoel. Als je precies op die lijn de donkere oogschaduw aanbrengt, lijken je ogen meteen veel sprekender en 'dieper'. Probeer maar eens! Stap 4: Mascara  Als je echt nooit make-up draagt, is alleen mascara een goede stap om mee te beginnen. Mascara maakt echt verschil in hoe je ogen eruitzien! Bij het kiezen van een mascara kun je letten op wat er op de verpakking staat: geeft het meer lengte aan je wimpers of juist meer krul of volume? Kies wat je zelf wilt; uiteindelijk maakt het toch allemaal niet zoveel uit. Ik gebruik meestal de Masterpiece Max van Max Factor; fijne en goede mascara zonder klonten, dikke wimpers of allerlei foefjes. Ik ga er vanuit dat de meeste meiden wel weten hoe je mascara op moet doen. Mijn enige toevoeging is dat je ook op je onderste wimpers een beetje mascara kunt doen! Ziet er net iets sprekender uit. Een handig trucje om dit te doen, is om voorzichtig je ogen te sluiten vlak nadat je je mascara hebt aangebracht op je bovenste wimpers. Zo komt de nog natte mascara ook op je onderste wimpertjes. Zie je het verschil?
Als je zoals ik geen echte make-upfanaat bent, is dit een makkelijke en goedkope manier om toch make-up te dragen en er iets verzorgder uit te zien. Natuurlijk kun je ook aan de slag gaan met eyeliner, oogpotlood, foundation, bronzer, poeder - noem maar op -, maar naar mijn mening zijn de dingen die ik hierboven heb genoemd het minimum wat je nodig hebt om er toch wel echt opgemaakt uit te zien. Dus doe je best de komende feestdagen! Nu we het toch over de feestdagen hebben: heel fijne feestdagen gewenst en Gods zegen voor het nieuwe jaar!  Hoe kan iemand een tafeltje met zo’n uitstraling weerstaan? Ik in ieder geval niet. Hoewel de kringloopwinkel waar ik hem gekocht heb gerund werd door de lokale kerkgemeenschap, was de prijs van het tafeltje niet zo christelijk: 10 euro. Natuurlijk is de emotionele waarde van een dergelijk juweeltje (negeer even de ontbrekende schroef aan de onderkant) voor een kringloophoarder als ik niet uit te drukken in geld, maar toch. Ik viel voor de leuke industriële, vintage-achtige, uitstraling van het ding en wat kun je in zo’n geval anders dan je portemonnee trekken? Helaas bleek het tafeltje toch niet helemaal in ons huis te passen. Het past gewoon nét niet bij de rest van de meubels. Dus de lucky bastard die dit stukje leest en toevallig op zoek is naar een vintage, industriëel, simpel, hip, je weet wel wat voor tafeltje, mag hem van me kopen! (Het gaat om het bovenste/grootste tafeltje op de foto.) Laat op de avond, als de gesprekken serieus worden, ben ik al meer dan eens tot de conclusie gekomen dat je relatie met God eigenlijk - vanuit jezelf gezien - niets anders is dan een liefdesrelatie met je partner. (Ik houd niet zo van het woord partner, maar het is lekker algemeen en laat in het midden of het om een man of vrouw gaat en om een verkeringsrelatie of een huwelijksrelatie of alles wat daartussenin zit.) We hebben het er met vrienden weleens over hoe enthousiast we als tieners waren in onze relatie met God. We wilden zoveel mogelijk tijd aan Hem besteden, we renden van het ene evenement naar het andere, we creëerden zelf gelegenheden om Hem te aanbidden door muziek - we waren verliefd. Ik denk dat je als Christen vrijwel zeker een keer op een punt in je leven belandt waarop je je afvraagt waar die verliefdheid is gebleven. Ik denk ook dat dat een punt is waarop veel Christenen gaan twijfelen of ze wel echt in God geloven, of ze wel genoeg van Hem houden, of ze wel enthousiast genoeg zijn. Is het niet daarom dat veel Christelijke liedjes gaan over ‘de eerste liefde’ en het terugvinden daarvan? Dat gevoel dat je had toen je je voor het eerst realiseerde dat Jezus ook voor jou al die dingen heeft gedaan, dat gevoel dat je had als je tijdens een aanbiddingsdienst aan het zingen was, moet je dat niet altijd blijven houden als Christen? Ik denk dat we hier bij een vraag zijn uitgekomen die heel belangrijk is, zeker in het licht van wat de media ons allemaal voorhouden. Het lijkt wel of alles tegenwoordig om gevoelens gaat. Als die gevoelens langzaam wegebben, gaan we ons afvragen of er iets mis is. Ik heb talloze vragen gelezen op refoweb.nl (een website waarop refojongeren onder meer hun vragen kunnen stellen aan deskundigen) van jongeren die na een periode van enthousiasme en liefde voor God zich ineens afvragen of dit wel echt was. Waren hun gevoelens wel oprecht als ze er nu niet meer zijn? Ook in relaties vragen veel mensen zich dit af – genoeg voorbeelden van te vinden op internet. Als je verliefde gevoelens voor je partner (weer dat woord) minder intens zijn geworden, is er dan iets mis? Houd je dan wel genoeg van je partner? Is de relatie dan wel goed? Ik heb goed nieuws: het draait niet allemaal om gevoelens. Althans niet om die heftige, verliefde, idyllische gevoelens. Iedereen die ik erover gesproken heb, beaamt dat die langzaam wegebben. In een menselijke relatie worden je gevoelens minder heftig, maar wel dieper en realistischer. Je leert de ander kennen en komt (als alles goed gaat) op een punt dat je een evenwicht hebt gevonden tussen het normale leven en de bijzondere momenten die er af en toe zijn. Maar eigenlijk wil ik het over je relatie met God hebben. Daarin worden je gevoelens namelijk ook minder bijzonder. Ook daarin kom je op een punt waarop je evenwicht moet vinden tussen liefde als gevoel en liefde als werkwoord. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat het niet allemaal om gevoel gaat. Als dat wel zo was, zou ik minstens de helft van de tijd geen liefde voor God hebben en zou mijn relatie met Hem niks voorstellen. Maar gelukkig zijn er een heleboel dingen die ik, met of zonder gevoel erbij, mag WETEN over God. Over wie Hij is, over wat Hij doet, over hóe Hij is. Hetzelfde als met je partner, eigenlijk. Als je die wel eens achter het behang wilt plakken, betekent dat gelukkig niet het einde van je relatie. Je kent diegene en je weet dat hij/zij meer is dan alleen irritant. Gelukkig mag ik ook weten wie God is, onafhankelijk van mijn gevoelens voor Hem op een bepaald moment in mijn leven. We zijn mensen. God weet dat en Hij kent ons. Hij weet hoe wij in elkaar zitten. Hij gebruikt onze enthousiaste gevoelens als we net tot geloof komen, maar Hij gebruikt net zo goed de periodes dat we ons afvragen of we ooit wel echt in Hem geloofd hebben. En het mooie is dat God, in tegenstelling tot een mens, niet veranderlijk is. Hij blijft dezelfde. What you see is what you get. Dat is iets om je aan vast te houden als je gevoel je in de steek laat! Nee, deze blog gaat niet over zelfbeeld. En ook niet over make-up. Het gaat over twee jongeren die mij met mijn neus op de feiten drukten. In de trein. Het overkomt me namelijk weleens dat ik onbedoeld nieuwsgierig mee zit te luisteren naar een gesprek van coupégenoten. Zo ook deze keer.
Het woord 'christen' viel achter mij en mijn oren waren meteen gespitst. Eerst ging het gesprek vooral over school en leraren, maar een door mij onopgemerkte wending in het gesprek had ervoor gezorgd dat het nu over christenen ging. Het meisje vertrouwde aan de jongen toe dat ze expres haar haren 'zo' had geverfd om haar vader dwars te zitten. Haar vader bleek christelijk te zijn. Ik begon inmiddels nieuwsgierig te worden naar haar haarkleur. De jongen bevestigde dat het voor christenen inderdaad taboe is om je haar in een rare kleur te verven. Of om harde muziek te luisteren, want: 'dat is voor hun echt iets van het kwaad of zo'. Hij vertelde dat hij zelf christelijk is, of eigenlijk was. Hij deed er niet zoveel meer mee, maar hij ging af en toe wel naar een christelijke samenkomst. Daarop ging het gesprek weer terug naar harde muziek en bedacht de jongen dat het wel grappig zou zijn om die christenen eens lekker te choqueren en harde muziek op te zetten in hun bijzijn. 'Dan worden ze echt helemaal gek, daar kunnen ze echt niet tegen.' Terwijl hij nog een paar keer herhaalde dat christenen 'echt helemaal gek' worden als je harde muziek opzet, zat ik me te schamen. Hun gesprek ging verder over andere dingen en toen ze een station voor mij uitstapten, zag ik dat het meisje knalroze haar had. Ik schaamde me, omdat ik niet even een goede (christelijke) muziektip aan het meisje had gegeven. Maar ja, wat zeg je dan? 'Hé, ik zit hier even jullie gesprek af te luisteren en ehh...' Ik schaamde me ook omdat ik een christen ben. Omdat ik ongetwijfeld heb meegewerkt aan de totstandkoming van dit verschrikkelijk bekrompen beeld dat mensen van christenen hebben. Is dit wat wij als christenen aan mensen laten zien over een leven met God? Is dit wat wij als christenen uitstralen? Dat we bang zijn van een haarkleur? Van een muziekstijl? Bedankt, meisje met het roze haar en je gespreksgenoot. Bedankt dat jullie me deze spiegel hebben voorgehouden. 
‘Heb ik vanmorgen alweer m’n banaan gegeten! Stom. Ik was van plan te gaan hardlopen vandaag, maar nu kan dat natuurlijk niet meer. Even denken: appels, koeken… Nee, dat geeft niet zoveel energie als een banaan. Hm. Ik ga morgen wel hardlopen.’
Vanmorgen op de fiets betrapte ik mezelf nog op deze gedachtegang. Wat ben ik goed in excuses verzinnen om niet te gaan hardlopen! Ik heb al gefietst vandaag, ik heb net gegeten en later op de middag heb ik geen tijd, ik ga liever YouTubefilmpjes kijken, ik heb m’n teennagels net gelakt… De meest onzinnige smoesjes passeren de revue in mijn hoofd. En dat terwijl ik echt geniet van hardlopen en achteraf altijd blij ben dat ik ben gegaan. Laten we dus voor eens en voor altijd een einde maken aan de smoesjes. Hier zijn een paar tips om gemotiveerd te blijven voor het hardlopen: Pinterest. Ga naar www.pinterest.com, zoek op ‘running motivation’ en je zult snappen wat ik bedoel. Quotes als ‘Your body can stand almost anything. It’s your mind that you have to convince’, ‘No matter how slow you go, you’re still lapping everybody on the couch’ en ‘Running teaches me that I am capable of so much more than I ever imagined’ geven mij flink wat frisse moed als ik even een hardloopdipje heb. En die plaatjes natuurlijk… Zulke spieren wil ik ook! Dankbaarheid. Hardlopen is een geschenk. Zo zie ik het echt. Toen ik Evy (Gruyaert, de Belgische ‘coach’ van het hardloopprogramma ‘Start to run’) hoorde zeggen dat je naar hardlopen moet kijken alsof het een cadeau is dat je krijgt, kon ik dat alleen maar beamen. Als je even geen zin hebt om te gaan hardlopen en vette meuk zit te eten op de bank, bedenk dan eens hoe mooi het eigenlijk is dat je de mogelijkheid hebt om te gaan hardlopen. Om te bewegen, om de zon op je huid te voelen, de wind en de regen (we wonen nu eenmaal in Nederland) te trotseren en om je fit te voelen. Als je hardlopen gaat zien als iets waar je dankbaar voor bent, zullen je hersenen het steeds meer associëren met iets positiefs. Dus niet: ‘moet ik weer gaan hardlopen. Blech… al dat gehijg en gezweet en achteraf ben ik doodmoe’, maar: ‘Heerlijk! Ik kan weer gaan hardlopen! Mijn hoofd legen, flink wat calorieën verbranden, genieten van de natuur en daarna voel ik me altijd heerlijk ontspannen en fit!’. Wees blij dat je lichaam gezond genoeg is om te gaan hardlopen en maak daar dan ook gebruik van! Doelen. Meerdere keren heb ik meegemaakt dat ik braaf drie keer per week ging hardlopen met op mijn MP3-speler ‘Start to run’. Maar dan brak steeds de onvermijdelijke dag aan dat ik het programma had uitgelopen. En dan loop je daar maar. In je eentje, zonder aanmoedigende stem door je oordopjes. De kunst op zo’n moment is om jezelf toch weer een doel te stellen. Kijk eens of er ergens een hardloopwedstrijd wordt georganiseerd of probeer jezelf uit te dagen om iedere week je persoonlijk record te verbeteren. Trouwens, over hardloopwedstrijden gesproken… Wedstrijden. Schrijf je eens in voor een wedstrijd! Ik heb zelf nog nooit aan een hardloopwedstrijd meegedaan, maar er wel eentje van dichtbij meegemaakt. En dat was LEUK! Wat een sfeer en wat een energie! Ik stond bijna te stuiteren van zin om ook mee te gaan hardlopen. Het publiek, het enthousiasme, alle andere lopers om je heen. Nieuwe motivatie en inspiratie gegarandeerd! Kleding. Koop een nieuwe, superhippe en kleurige outfit om in te gaan hardlopen. Motivatie gegarandeerd - waarom denk je dat ik niet mijn hardloopschoenen maar mijn knalroze sportschoenen op de foto heb gezet? Kreeg jij niet meteen zin om te gaan hardlopen dan? Juist! Effecten. Zowel de korte- als de lange termijneffecten van hardlopen trekken mij nogal eens over de streep om toch maar m’n hardloopkleding aan te trekken en op pad te gaan. De korte termijneffecten zijn bij mij vooral een lekker ontspannen gevoel, rust in mijn hoofd, een tevreden gevoel over mezelf, een goede nachtrust (nóg beter dan normaal) en behoefte aan gezond eten. Nog beter zijn de lange termijneffecten: de winterdip houdt zich koest, mijn fobie houdt zich veel meer op de achtergrond, ik word gespierder en meer tevreden over mijn lichaam, ik voel me fitter en energieker en ik word blij van alle gezondheidsvoordelen die hardlopen oplevert. Als ik de volgende keer een banaan als excuus gebruik om niet te gaan hardlopen, zal ik deze blog nog eens lezen. En ik denk dat ik straks alsnog ga hardlopen. Omdat het kan!  Vandaag nogmaals een ode aan de kringloopwinkel. Natuurlijk waren er ook gewoon bijpassende nachtkastjes bij ons bed te koop, maar als echte kringloopliefhebber leek het me veel leuker om oude nachtkastjes te kopen en op te knappen. Op die manier breng je toch iets unieks in een kamer en maak je het net een beetje meer van jezelf. In onze zoektocht naar leuke nachtkastjes stuitte ik op deze twee exemplaren, maar dan nog in hun oude, ouderwets-houten staat. Van dat donkere hout met her en der flinke krassen en slijtplekken. Maar de vorm stond me wel aan; het perfecte opknapproject dus! Na een flinke schuurbeurt en twee lagen lak in de kleur 'muisgrijs' zien onze nachtkastjes er nu zo uit. Ik moet bekennen dat de binnenkant van het kastje eigenlijk bijna niet gebruikt wordt, maar er ligt toch regelmatig een bril, boek of mobiel bovenop. We hebben er dus toch profijt van. En geef toe: ze zien er schattig uit, toch?  Ik vind het leuk om te zien hoe iets na een (paar) laagje(s) verf er zo anders en leuk uit kan zien! Waar dit voorheen lelijke, ouderwetse nachtkastjes waren, zijn het nu romantische 'vintage' kastjes. Lang leve de kringloopwinkel en een potje verf!
Als de woorden ‘seks’ en ‘huwelijk’ in één zin worden genoemd, denk je al snel aan de kerk. Ik in ieder geval wel. Toch zijn mijn denkbeelden over seks niet ontstaan in of door de kerk. Ik denk wel de kerk er bij mij voor heeft gezorgd dat er een proces in gang werd gezet van nadenken over seks. In de kerk heb ik namelijk meegekregen dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om ‘zomaar’ seks te hebben. Dit heeft me aan het denken gezet. Wanneer heb je dan wel seks? Met wie heb je seks? Wat doet seks met je? Hoe heeft God seks bedoeld? Dit wordt geen blog waarin ik je ervan probeer te overtuigen om geen seks voor het huwelijk te hebben. Ik wil hier gewoon heel eerlijk opschrijven hoe ik zelf tot de keuze ben gekomen om te wachten met seks tot ik getrouwd was. Oh, en sorry voor de ongenuanceerde titel :-).
Ten eerste, en hier hoefde ik niet heel lang over na te denken: seks is heel kwetsbaar. Het idee dat iemand je naakt ziet, dat iemand weet wat er onder je kleren zit en weet hoe jij reageert op aanrakingen, is wat mij betreft enigszins intimiderend. Ik zou niet graag willen dat ik de man die deze dingen van mij wist niet zou kunnen vertrouwen. Of erger nog: dat ik die man amper kende en niet zou weten wat hij met deze informatie zou doen. Als iemand zulke intieme dingen van mij te weten komt, is dat iemand die ik vertrouw. Daarmee kom ik bij het tweede punt, want wanneer kun je iemand vertrouwen? Ik heb voor mezelf besloten dat iemand vertrouwen samenhangt met een langdurige relatie waarin je diegene door en door leert kennen in allerlei situaties. Dat wil niet zeggen dat een langdurige relatie automatisch tot vertrouwen leidt, maar wel dat een langdurige relatie de enige manier is waarop vertrouwen kán ontstaan. Na verloop van tijd weet je of je ook in moeilijke tijden steun kan verwachten van iemand, je weet dat diegene jou ook goed kent en ondanks al jouw tekortkomingen goed voor je is. Dat noem ik vertrouwen. Toch voelde ik me bij dat ‘niveau’ van vertrouwen dat je in een langdurige relatie hebt nog niet helemaal veilig. Er gaan zoveel relaties kapot en wanneer weet je dat je samen op een punt bent gekomen dat je elkaar echt kunt vertrouwen? Ik vind dat daar een belofte bij hoort, een zekerheid die je allebei van harte ondersteunt. Dus daar komt het huwelijk om de hoek kijken. Het mooie van het huwelijk vind ik dat het een verbond is, een verbintenis. Je belooft elkaar niet alleen trouw te zijn op dit moment, maar voor je hele leven. In alle omstandigheden die gaan komen. Daarvoor moet je elkaar echt vertrouwen! Ook vertrouw je elkaar in je overtuigingen over het huwelijk: het is voor heel je leven en dat vinden jullie allebei. Als het goed is, is het huwelijk één groot feest van vertrouwen. Klinkt dat even mooi? :-) Ik weet wel dat veel huwelijken tegenwoordig ook kapot gaan, maar het is voor mij de enige relatievorm die zekerheid biedt in de vorm van een verbond. Misschien komt hier stiekem toch de kerk om de hoek kijken, want een verbond sluit je niet alleen met elkaar, maar ook met God en in het bijzijn van je geloofsgenoten. Ik weet dat God degene is die het huwelijk heeft bedacht en die het ook beschermt. Als we allebei dichtbij Hem blijven leven, is Hij degene die ons aan elkaar bindt en die herstel en groei geeft als dat nodig is. Vertrouwen en zekerheid dus. Maar er was nog iets heel praktisch waarom ik geen seks wilde hebben voor het huwelijk: zwangerschap. Het is heel simpel: als je seks hebt, kun je zwanger raken, 1+1=2 (of eigenlijk 3 in dit geval ;-)). Je hebt allerlei fancy anticonceptiemiddelen tegenwoordig, maar uiteindelijk kan het altijd een keer ‘mis’ gaan. Ik vind dan ook, dat je in principe klaar moet zijn om kinderen te krijgen als je seks hebt. Als je seks hebt, terwijl je absoluut niet in staat bent om een kind groot te brengen, vind ik dat niet verantwoordelijk tegenover jezelf en tegenover het eventuele kind. Ik zeg niet dat je zodra je getrouwd bent aan kinderen moet beginnen. Trouwen is een grote verandering in je leven en je mag best even de tijd nemen om samen in balans te komen voordat je aan kinderen begint te denken. Maar als het goed is, is je relatie als je gaat trouwen dusdanig stabiel, dat je samen liefdevol een kind op zou kunnen voeden. Dit is weer zo’n geval waarin je de zaken niet om moet draaien. Klaar voor kinderen zijn (en dus seks hebben) is getrouwd zijn, wat mij betreft, maar getrouwd zijn betekent niet perse dat je klaar bent voor kinderen. Er kunnen allerlei omstandigheden zijn waarin het beter is om geen kinderen te krijgen en daar oordeel ik absoluut niet over. Maar ik vind dus wel dat je pas klaar bent voor kinderen als je getrouwd bent. En dat heeft weer alles te maken met dat vertrouwen en die zekerheid, want kinderen kunnen volgens mij weleens aandeel hebben in de ‘slechte tijden’ die in je huwelijksformulier worden genoemd ;-). En last but not least: seks bindt je aan elkaar. Het is niet alleen iets lichamelijks, maar ook geestelijk gebeurt er iets. De eerste ‘ruzie’ (die eigenlijk nergens over ging) die mijn man en ik hadden op onze huwelijksreis was gelijk een reden voor mij om in tranen te zijn. Op de één of andere manier vond ik het veel erger om onenigheid te hebben met hem nadat we seks hadden gehad (sorry voor het teveel aan informatie, mocht je je eraan storen) dan daarvoor. De eenheid die je voelt wordt groter en het wordt pijnlijker als die eenheid (even) verstoord wordt. Althans, zo ervaar ik het. Het lijkt me daarom ook enorm pijnlijk als een relatie uitgaat waarin je seks met elkaar hebt gehad! Dit is natuurlijk achteraf bezien en dit wist ik niet voordat ik getrouwd was, maar het maakt me wel dankbaar dat we gewacht hebben met seks tot we getrouwd waren! |
Archives
Mei 2015
Over de auteur
Jannemieke, 25 jaar. Huismus, denker, houdt van licht en kleur, Christen. Categories
Alles
|
RSS Feed
